Όσο βασιλεύει η Αυτοκρατορία, όσο οι κανόνες της Δύσης κυριαρχούν σε όλο τον πλανήτη, οι πρόσφυγες θα πρέπει να διασχίζουν επικίνδυνες θάλασσες πάνω στις εύθραυστες λέμβους τους.

 Dionysia Asprogeraka

Η καταστροφή του κόσμου, η σφαγή και η πείνα εκατομμυρίων, είναι ένα λυπηρό αλλά αναγκαίο τίμημα που πρέπει να καταβληθεί για το υψηλό βιοτικό επίπεδο των εκλεκτών, λευκών, καλών Χριστιανών στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Ας επιτρέπονται οι σφαγές πρέπει σε μακρινούς τόπους! Μην τις αφήσετε να εμφανίζονται στις οθόνες των τηλεοράσεων. Ας μην δούμε τα θύματα.

Και αφήστε αυτά τα βρώμικα και απολίτιστα όντα να παραμείνουν εκεί που βρίσκονται. Δεν θέλουμε να έρθουμε κατάμουτρα με αυτούς στις θέρετρά μας και στις πρωτεύουσές μας. Δεν θέλουμε να βλέπουμε τις πληγές τους, τα τραύματα τους, και τα μούτρα τους.

Μην εστιάζετε σε τίποτε, αφήστε τα όλα όσο πιο θολά είναι δυνατόν, και κρατήστε την ένταση του ήχου εξαιρετικά χαμηλά.

Όπως μου είπαν στην Καλιφόρνια, κατά τη διάρκεια μιας σύσκεψης:

«Μην μας δείχνετε τις σκληρές εικόνες των Αφρικανών που υποφέρουν … Εδώ, οι άνθρωποι είναι πολύ ευαίσθητοι!”

Νεοαποικιοκρατία; Σύγχρονη δουλεία; Δεν μας αρέσουν αυτοί οι όροι. Ανήκουν στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Πέθαναν με τη Σοβιετική Ένωση, ή όχι;»

* * *

Όσο βασιλεύει η Αυτοκρατορία, όσο οι κανόνες της Δύσης κυριαρχούν σε όλο τον πλανήτη, οι πρόσφυγες θα πρέπει να διασχίζουν επικίνδυνες θάλασσες πάνω στις εύθραυστες λέμβους τους.

Κάποιοι θα πεθάνουν, άλλοι θα τα καταφέρουν.

Αυτοί που θα τα καταφέρουν θα πρέπει να προσαχθούν σε δίκη. Αυτό που έκαναν ορίζεται ως “παράνομο”. Θα πρέπει να αποδείξουν ότι διώκονται στη χώρα καταγωγής τους, ότι οι ζωές τους απειλούνται.

Ένα πονηρό παιχνίδι … Ένα πολύ βρώμικο παιχνίδι … Όπως και στις ημέρες της Ιεράς Εξέτασης, άνδρες, γυναίκες και παιδιά που βρέθηκαν αντιμέτωπα με τη Δυτική Χριστιανική “δικαιοσύνη” θα πρέπει να πουν ψέμματα, προκειμένου να επιβιώσουν.

Δεν θα είναι σε θέση να πουν: «Έπρεπε να ξεφύγω, επειδή η χώρα σας σκότωσε την οικογένειά μου”. Ή ότι: «η ήπειρός σας λήστεψε το βιός μου».

Ο φόβος του διωγμού … ένας «γνήσιος» πρόσφυγας θα πρέπει να εφεύρει την φανταστική ιστορία της/του, τον βασανιστή της/του: κάτι που να εγκρίνεται από την Αυτοκρατορία.

Τότε, και μόνο τότε, ένας πρόσφυγας θα έχει τουλάχιστον μια μικρή ευκαιρία να λάβει άσυλο, μια στέγη και ένα κομμάτι ψωμί – ένα μικροσκοπικό κομμάτι από ό, τι είχε ήδη κλαπεί από την πατρίδα του.