~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
...................................................................Η2O // science ...άνθρωπος, επιστήμες, έρευνα,
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Η εξουσία χαρίζει τα αγαθά της μόνο σε όσους επιθυμούν να την υπηρετήσουν". Μιχ. Σπέγγος

..."Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη...
Νίκος Μπελογιάννης




Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑ ΤΟΥ ΝΕΥΤΩΝΑ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΙΝΣΤΑΙΝ

ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ!


του Παναγιώτη  Χαρίτου
Φυσικός | Ευρωπαϊκός Οργανισμός Πυρηνικής Φυσικής (CERN) |
 Επιστημονικός Συνεργάτης E-Learning ΕΚΠΑ



Στις 11 Μαΐου του 1916, ο Αλβέρτος Αϊνστάιν δημοσιεύει στο γερμανικό περιοδικό Annalen der Physik ένα άρθρο, που αλλάζει εκ θεμελίων το πώς αντιλαμβανόμαστε τον χώρο, τον χρόνο και την έννοια της βαρύτητας. Στο άρθρο αυτό διατυπώνεται για πρώτη φορά η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας. Η θεωρία αυτή άλλαξε ριζικά την κατανόησή μας για το Σύμπαν και τον τρόπο που αυτό εξελίσσεται μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, ενώ παράλληλα οδήγησε και σε ένα σύνολο πρακτικών εφαρμογών, που άλλαξαν δραματικά την καθημερινότητά μας. Η πιο διαδεδομένη ίσως είναι το GPS, ενώ τα φαινόμενα που προβλέπει η ΓΘΣ λαμβάνονται φυσικά υπόψη στην αποστολή δορυφόρων και διαστημικών αποστολών.

Η ανάπτυξη της ΓΘΣ έγινε σταδιακά, στην προσπάθεια του Αϊνστάιν να γενικεύσει την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας, που είχε παρουσιάσει το 1905, σε συστήματα που επιταχύνονται το ένα ως προς το άλλο. Η πορεία αυτή διήρκησε περίπου 10 χρόνια, με αρκετά αξιοσημείωτα πισωγυρίσματα. Η θεωρία βασίζεται σε τρεις καινοτόμες προτάσεις που έκανε ο ίδιος ο Αϊνστάιν: (i) την αρχή της ισοδυναμίας, (ii) τη γεωμετρική περιγραφή των επιταχυνόμενων συστημάτων αναφοράς και (iii) τη σχέση μεταξύ της γεωμετρίας, του χωροχρόνου και της ενέργειας και της μάζας. Οι τρείς αυτές παρατηρήσεις άνοιξαν τον δρόμο και για τη διαφορετική περιγραφή της βαρύτητας, που ήδη περιγράφονταν από τους Νόμους του Νεύτωνα. Η βαρύτητα δεν κατανοείται πλέον ως μια δύναμη μεταξύ δυο σωμάτων, αλλά είναι η γεωμετρία του χωρόχρονου. Επιπλέον, στα πλαίσια της Γενικής Σχετικότητας υπάρχει μια σχέση μεταξύ της βαρυτικής δύναμης και του συστήματος αναφοράς στο οποίο μετράται. Συγκεκριμένα, η βαρυτική δύναμη φαίνεται να συνδέεται με το αν το σύστημα αναφοράς επιταχύνεται η όχι.

Μπορεί σήμερα να έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε αστροναύτες να κινούνται χωρίς να νιώθουν τη βαρύτητα καθώς το διαστημόπλοιό τους γυρνάει γύρω από τη Γη, αλλά το 1907 μια τέτοια σύλληψη ήταν αξιοθαύμαστη. Η ΓΘΣ έχει πλείστες άλλες εφαρμογές, πολλές από τις οποίες μάλιστα δεν μπορούν να εξηγηθούν στα πλαίσια της νευτώνειας φυσικής. Ίσως, το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το σχήμα της τροχιάς του Ερμή γύρω από τον Ήλιο, η βαρυτική απόκλιση ακτίνων φωτός, που διέρχονται δίπλα από τον Ήλιο λόγω της επίδρασης του βαρυτικού του πεδίου. Οι εξισώσεις του Αϊνστάιν χρησιμοποιούνται ακόμη για να εξηγήσουν την εξέλιξη του Σύμπαντος, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ερευνητικά πεδία στις μέρες μας. Τέλος, οι χρονικές διαφορές λόγω της καμπύλωσης του χωροχρόνου έχουν συνέπειες για το σύστημα GPS, καθώς τα ρολόγια των δορυφόρων τρέχουν πιο γρήγορα από τα ρολόγια στη Γη. Αν δεν παίρναμε υπόψη τις διορθώσεις από τη Θεωρία της Σχετικότητας, το GPS θα μας κατηύθυνε σε λάθος μέρος -η απόκλιση θα έφτανε έως 10 χιλιόμετρα μέσα σε μία μόνο μέρα!

Μέχρι σήμερα, παραμένει ανοιχτή η διατύπωση μιας θεωρίας της βαρύτητας, που να ισχύει και στον μικρόκοσμο που περιγράφεται από την κβαντομηχανική. Τα πειράματα στους υπάρχοντες και νέους μεγαλύτερους επιταχυντές καθώς και νέας γενιάς τηλεσκόπια μπορούν να μας οδηγήσουν σε μια καλύτερη κατανόηση του κόσμου μας, αλλά και στην απόρριψη γοητευτικών θεωριών που είχαν προταθεί για την ενοποίηση των δυο. Εκτός όμως από τον σχεδιασμό και την εκτέλεση νέων πειραμάτων, η ιστορία της επιστήμης ίσως κρύβει ακόμη ένα πολύτιμο μάθημα για τους φυσικούς. Η περιπέτεια της ανθρώπινης διανόησης συνεχίζεται και στο παρακάτω απόσπασμα, από το βιβλίο του Νομπελίστα Φυσικού Steven Weinberg, αποτυπώνονται οι λεπτομέρειες αυτής της διαδρομής...

«Η Γενική Σχετικότητα απορρίπτει τις νευτώνειες έννοιες του απόλυτου χώρου και του απόλυτου χρόνου. Οι εξισώσεις που την περιγράφουν είναι παρόμοιες σε όλα τα συστήματα αναφοράς, ανεξάρτητα με την επιτάχυνση ή την περιστροφή τους. Μέχρι αυτό το σημείο, ο Λάιμπνιτς θα ήταν ευχαριστημένος -αλλά η Γενική Σχετικότητα στην πραγματικότητα αιτιολογεί τη νευτώνεια μηχανική. Η μαθηματική διατύπωσή της βασίζεται σε μία ιδιότητα που μοιράζεται με τη νευτώνεια θεωρία, ότι δηλαδή όλα τα σώματα σε ένα δεδομένο σημείο υφίστανται την ίδια επιτάχυνση της βαρύτητας. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί κανείς να εξαλείψει τις επιπτώσεις της βαρύτητας σε οποιοδήποτε σημείο, χρησιμοποιώντας ένα σύστημα αναφοράς γνωστό ως αδρανειακό σύστημα, που διαθέτει αυτή την επιτάχυνση. Για παράδειγμα, δεν αισθανόμαστε τις επιπτώσεις της βαρύτητας της Γης, όταν βρισκόμαστε σε έναν ανελκυστήρα που κινείται καθοδικά. Σε αυτά ακριβώς τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς ισχύουν οι νόμοι του Νεύτωνα, τουλάχιστον για σώματα των οποίων οι ταχύτητες δεν πλησιάζουν την ταχύτητα του φωτός.

Η επιτυχία του Νεύτωνα στην αντιμετώπιση της κίνησης των πλανητών και των κομητών δείχνει ότι τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς στο περιβάλλον του ηλιακού συστήματος είναι εκείνα στα οποία ο Ήλιος είναι ακίνητος (ή κινείται με σταθερή ταχύτητα) και όχι η Γη. Σύμφωνα με τη γενική σχετικότητα, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πρόκειται για το σύστημα αναφοράς, στο οποίο η ύλη των απομακρυσμένων γαλαξιών δεν περιστρέφεται γύρω από το ηλιακό σύστημα. Υπό αυτή την έννοια, η νευτώνεια θεωρία προσέφερε μία στέρεη βάση για την επιλογή της κοπερνίκειας θεωρίας έναντι της θεωρίας του Τύχο. Αλλά στη γενική σχετικότητα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε οποιοδήποτε σύστημα αναφοράς, όχι μόνο τα αδρανειακά συστήματα. Εάν υιοθετούσαμε ένα σύστημα αναφοράς όπως αυτό του Τύχο, όπου η Γη είναι ακίνητη, τότε οι απομακρυσμένοι γαλαξίες θα φαίνονταν ότι εκτελούν κυκλικές τροχιές γύρω της μία φορά τον χρόνο και στη γενική σχετικότητα αυτή η τεράστια κίνηση θα δημιουργούσε δυνάμεις παρόμοιες με τη βαρύτητα, οι οποίες θα ασκούνταν στον Ήλιο και στους πλανήτες και θα τους προσέδιδαν τις κινήσεις που προβλέπει η τυχονική θεωρία. Ο Νεύτωνας φαίνεται ότι είχε υπαινιχθεί κάτι τέτοιο. Σε μία αδημοσίευτη «Πρόταση 43», που δεν συμπεριλήφθηκε στις Αρχές, ο Νεύτωνας αναγνώρισε ότι η θεωρία του Τύχο ήταν δυνατόν να αληθεύει, εάν κάποια άλλη δύναμη πέρα από την κανονική βαρύτητα ασκούνταν στον Ήλιο και στους πλανήτες.

Όταν επιβεβαιώθηκε η θεωρία του Αϊνστάιν το 1919 από την παρατήρηση μίας προβλεπόμενης εκτροπής ακτίνων φωτός από το βαρυτικό πεδίο του Ήλιου, οι Τάιμς του Λονδίνου διακήρυξαν ότι αποδείχτηκε πως ο Νεύτωνας έσφαλε. Επρόκειτο για λάθος. Η νευτώνεια θεωρία μπορεί να εκληφθεί ως μία προσέγγιση της θεωρίας του Αϊνστάιν, μία θεωρία που αποκτά μεγαλύτερη εγκυρότητα για αντικείμενα που κινούνται με ταχύτητες αρκετά μικρότερες από την ταχύτητα του φωτός. Η θεωρία του Αϊνστάιν, όχι μόνο δεν διαψεύδει τη θεωρία του Νεύτωνα, αλλά εξηγεί και για ποιο λόγο η θεωρία του Νεύτωνα ισχύει, στις περιπτώσεις όπου ισχύει. Η ίδια η γενική σχετικότητα συνιστά αναμφισβήτητα μία προσεγγιστική εκδοχή μιας πιο ικανοποιητικής θεωρίας. Στη Γενική Σχετικότητα, ένα βαρυτικό πεδίο είναι δυνατόν να περιγραφεί συνολικά με τον προσδιορισμό σε κάθε σημείο του χωροχρόνου των αδρανειακών συστημάτων αναφοράς από τα οποία απουσιάζουν οι επιπτώσεις της βαρύτητας. Αυτό είναι μαθηματικά ανάλογο με τη δημιουργία ενός χάρτη μίας μικρής περιοχής γύρω από οποιοδήποτε σημείο μίας καμπυλωμένης επιφάνειας, όπου η επιφάνεια εμφανίζεται επίπεδη, όπως ο χάρτης μίας πόλης στην επιφάνεια της Γης. Η καμπυλότητα της συνολικής επιφάνειας είναι δυνατόν να περιγραφεί συνθέτοντας έναν άτλαντα από αλληλεπικαλυπτόμενους τοπικούς χάρτες. Πράγματι, αυτή η μαθηματική αναλογία μας επιτρέπει να περιγράψουμε οποιοδήποτε βαρυτικό πεδίο με τη μορφή μίας καμπυλότητας του χώρου και του χρόνου.

Η εννοιολογική βάση της Γενικής Σχετικότητας είναι επομένως διαφορετική από αυτή του Νεύτωνα. Η έννοια της βαρυτικής δύναμης αντικαθίσταται σε μεγάλο βαθμό στη Γενική Σχετικότητα από την έννοια του καμπυλωμένου χωροχρόνου. Ήταν δύσκολο για ορισμένους να το κατανοήσουν. Το 1730, ο Αλεξάντερ Πόουπ (Alexander Pope) είχε γράψει έναν εντυπωσιακό επιτάφιο για τον Νεύτωνα: Τη φύση και τους νόμους της τύλιγε το σκότος της νυκτός και είπε ο Θεός: «Γενηθήτω Νεύτων!» Και εγένετο φως. Τον 20ό αιώνα ο Βρετανός σατιρικός ποιητής Τζ. Κ. Σκουάιρ (J. C. Squire) προσέθεσε δύο ακόμη στίχους: Δεν κράτησε παρά μέχρις ο Διάβολος να φωνάξει: «Γενηθήτω Αϊνστάιν!» -κι επανέφερε την τάξη.

Μην το πιστεύετε. Η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό το ύφος των θεωριών του Νεύτωνα για την κίνηση και την έλξη: βασίζεται σε γενικές αρχές που μπορούν να εκφραστούν σαν μαθηματικές εξισώσεις, από τις οποίες μπορούν να συναχθούν με μαθηματικό τρόπο οι συνέπειες για ένα ευρύ φάσμα φαινομένων, που συγκρινόμενες με τα δεδομένα της παρατήρησης επιτρέπουν την επιβεβαίωση της θεωρίας. Η διαφορά ανάμεσα στη θεωρία του Αϊνστάιν και του Νεύτωνα είναι πολύ μικρότερη σε σύγκριση με τη διαφορά ανάμεσα στη θεωρία του Νεύτωνα και σε ό,τι ίσχυε παλαιότερα. Ένα ερώτημα παραμένει: Γιατί η επιστημονική επανάσταση του 16ου και του 17ου αιώνα συνέβη στον χρόνο και τον τόπο όπου συνέβη; Υπάρχει πληθώρα πιθανών εξηγήσεων. Πολλές αλλαγές έλαβαν χώρα στην Ευρώπη του 15ου αιώνα, βοηθώντας να τεθούν τα θεμέλια για την επιστημονική επανάσταση. Εδραιώθηκαν εθνικές κυβερνήσεις στη Γαλλία υπό τον Κάρολο Ζ΄ και τον Λουδοβίκο ΙΑ΄ και στην Αγγλία υπό τον Ερρίκο Ζ΄. Η πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453 ανάγκασε τους Έλληνες λόγιους να καταφύγουν στη Δύση, στην Ιταλία και αλλού. Η Αναγέννηση στο πεδίο των ανθρωπιστικών επιστημών έθεσε υψηλότερα πρότυπα σχετικά με την ακρίβεια των αρχαίων κειμένων και της μετάφρασής τους.

Η εφεύρεση της τυπογραφίας με κινητά τυπογραφικά στοιχεία έκανε την επικοινωνία μεταξύ των λογίων πολύ πιο γρήγορη και οικονομική. Η ανακάλυψη και η εξερεύνηση της Αμερικής ενδυνάμωσε την πεποίθηση ότι υπήρχαν πολλά που οι αρχαίοι δεν γνώριζαν. Επιπλέον, σύμφωνα με τη «θεωρία του Μέρτον», η Προτεσταντική Μεταρρύθμιση των αρχών του 16ου αιώνα προετοίμασε το έδαφος για τα σπουδαία επιστημονικά επιτεύγματα της Αγγλίας του 17ου αιώνα. Ο κοινωνιολόγος Ρόμπερτ Μέρτον (Robert Merton) υπέθεσε ότι ο προτεσταντισμός δημιούργησε κοινωνικές στάσεις ευνοϊκές προς την επιστήμη και προώθησε ένα συνδυασμό ρασιοναλισμού και εμπειρισμού, καθώς και την πίστη σε μία κατανοήσιμη τάξη της φύσης, στάσεις και πεποιθήσεις που ο Μέρτον εντόπισε στη συμπεριφορά των προτεσταντών επιστημόνων.

Δεν είναι εύκολο να κρίνει κανείς πόσο σημαντικές υπήρξαν οι διάφορες εξωτερικές επιρροές στην επιστημονική επανάσταση. Ωστόσο, αν και δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί ο Νεύτωνας ήταν αυτός που ανακάλυψε τους κλασικούς νόμους της κίνησης και της βαρύτητας στην Αγγλία στα τέλη του 17ου αιώνα, νομίζω ότι γνωρίζω γιατί αυτοί οι νόμοι έλαβαν αυτή τη μορφή. Οφείλεται, πολύ απλά, στο γεγονός ότι εν πολλοίς ο κόσμος πράγματι υπακούει στους νόμους του Νεύτωνα.

Έχοντας χαρτογραφήσει την ιστορία της επιστήμης από τον Θαλή μέχρι τον Νεύτωνα, θα ήθελα να διατυπώσω εδώ κάποιες διστακτικές σκέψεις, σχετικά με το τι μας οδήγησε στη σύγχρονη σύλληψη της επιστήμης, που εκπροσωπείται από τα επιτεύγματα του Νεύτωνα και των διαδόχων του. Τα χαρακτηριστικά που απέκτησε η σύγχρονη επιστήμη ουδέποτε αποτέλεσαν εκπεφρασμένο στόχο κατά την Αρχαιότητα ή τον Μεσαίωνα. Πράγματι, αν οι προκάτοχοί μας μπορούσαν να είχαν φανταστεί την επιστήμη με τη σημερινή της μορφή, είναι πιθανό να μην τους ικανοποιούσε ιδιαίτερα. Η σύγχρονη επιστήμη είναι απρόσωπη, χωρίς χώρο για υπερφυσικές παρεμβάσεις ή (με εξαίρεση τις συμπεριφορικές επιστήμες) για ανθρώπινες αξίες. Δεν έχει αίσθηση του σκοπού και δεν παρέχει καμία ελπίδα βεβαιότητας. Πώς φτάσαμε λοιπόν εδώ;
Κάθε στιγμή η φύση μας φέρνει αντιμέτωπους με μία ποικιλία αινιγματικών φαινομένων, όπως είναι η φωτιά, οι καταιγίδες, οι λοιμοί, η πλανητική κίνηση, το φως, οι παλίρροιες και ούτω καθεξής. Όχι μόνο αυτά τα φαινόμενα δεν είναι εκ πρώτης κατανοητά, αλλά δεν είναι καν κατανοητό σε τι θα συνίστατο η κατανόησή τους. Οι περισσότερες απόπειρες κατανόησης δεν οδηγούν σε κάποιο ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Ο Θαλής προσπάθησε να κατανοήσει την ύλη, υποθέτοντας ότι όλα είναι νερό -αλλά τι μπορούσε να κάνει με αυτή την ιδέα; ποιες νέες πληροφορίες απέκτησε; Κανένας στη Μίλητο ή οπουδήποτε αλλού δεν μπορούσε να δημιουργήσει οτιδήποτε με βάση την ιδέα ότι τα πάντα είναι νερό.
Ωστόσο, ενίοτε κάποιος ανακαλύπτει έναν τρόπο κατανόησης κάποιου φαινομένου, που λειτουργεί τόσο ικανοποιητικά και διευκρινίζει τόσο πολλά πράγματα, που προσφέρει στον επινοητή του μία έντονη ευχαρίστηση, ιδιαίτερα όταν η νέα κατανόηση είναι ποσοτική και η παρατήρηση την επιβεβαιώνει επακριβώς. Φανταστείτε πώς πρέπει να είχε αισθανθεί ο Πτολεμαίος, όταν συνειδητοποίησε ότι, με την προσθήκη ενός εξισωτή στους επίκυκλους και τους έκκεντρους κύκλους του Απολλώνιου και του Ίππαρχου, είχε ανακαλύψει μία θεωρία των πλανητικών κινήσεων, που του επέτρεπε να προβλέπει με ικανοποιητική ακρίβεια τη θέση που θα καταλάμβανε κάθε πλανήτης στον ουρανό σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή στο μέλλον. Μπορούμε να συναισθανθούμε τη χαρά του από τα λόγια του, που παραθέσαμε στο τέλος του 8ου Κεφαλαίου:
Όταν εξερευνώ τις αμφίδρομες ελικοειδείς πορείες των αστεριών, τα πόδια μου δεν αγγίζουν πια τη γη, αλλά, δίπλα στον Δία, γεύομαι κι εγώ την αμβροσία, την τροφή των θεών.
Η χαρά έκρυβε ατέλειες -πάντα συμβαίνει αυτό. Δεν ήταν ανάγκη να είναι κανείς οπαδός του Αριστοτέλη για να νιώσει αποστροφή απέναντι στην περίεργη κίνηση σε σχήμα θηλιάς, που ακολουθούν οι πλανήτες καθώς κινούνται στην περιφέρεια επικύκλων, σύμφωνα με τη θεωρία του Πτολεμαίου. Υπάρχει επίσης και το δυσάρεστο ζήτημα των προσαρμογών: απαιτούνταν ακριβώς ένα έτος, ώστε τα κέντρα των επικύκλων του Ερμή και της Αφροδίτης να περιστραφούν γύρω από τη Γη, και το ίδιο χρονικό διάστημα ώστε ο Άρης, ο Δίας και ο Κρόνος να διαγράψουν μία πλήρη περιστροφή κατά μήκος των επικύκλων τους. Για πάνω από χίλια χρόνια οι φιλόσοφοι διαφωνούσαν σχετικά με τον ρόλο των αστρονόμων όπως ο Πτολεμαίος -έπρεπε να κατανοήσουν το ουράνιο στερέωμα ή απλώς να συνταιριάξουν τα δεδομένα της παρατήρησης με τη θεωρία; Ο Κοπέρνικος θα πρέπει να ένιωσε μεγάλη ευχαρίστηση, όταν κατάλαβε ότι η προσαρμογή και οι τροχιές με σχήμα θηλιάς του σχεδίου του Πτολεμαίου προέκυπταν απλώς επειδή παρατηρούμε το ηλιακό σύστημα από μία κινούμενη Γη. Εξίσου ελαττωματική, η κοπερνίκεια θεωρία δεν συμφωνούσε ακριβώς με τα δεδομένα χωρίς κάποιες άσχημες περιπλοκές. Πόσο μεγάλη ικανοποίηση πρέπει να ένιωσε ο χαρισματικός στα μαθηματικά Κέπλερ, όταν στη συνέχεια αντικατέστησε το κοπερνίκειο χάος με την κίνηση σε ελλείψεις, που υπακούν στους τρεις νόμους του!
Ο κόσμος, άρα, επιδρά επάνω μας σαν διδακτική μέθοδος, ενισχύοντας τις καλές ιδέες μας με στιγμές ικανοποίησης. Μετά από αιώνες μαθαίνουμε ποια είδη κατανόησης είναι εφικτά και πώς να τα ανακαλύψουμε. Μαθαίνουμε να μην ανησυχούμε για τον σκοπό, επειδή τέτοιες ανησυχίες μας εμποδίζουν να αντλήσουμε την απόλαυση που αναζητούμε στο πως να εξηγήσουμε τον κόσμο. Μαθαίνουμε να εγκαταλείπουμε την αναζήτηση της βεβαιότητας, επειδή οι γνώσεις που μας προσφέρουν ευχαρίστηση δεν είναι ποτέ βέβαιες. Μαθαίνουμε να διενεργούμε πειράματα, χωρίς να ανησυχούμε για τον τεχνικό χαρακτήρα των διευθετήσεών μας. Αναπτύσσουμε μία αισθητική κρίση, που μας υποδεικνύει ποια είδη θεωριών θα λειτουργήσουν, γεγονός που ενισχύει την ικανοποίησή μας, όταν πράγματι λειτουργούν. Οι γνώσεις μας συσσωρεύονται. Τα πάντα είναι απροσχεδίαστα και απρόβλεπτα, μα οδηγούν σε αξιόπιστη γνώση και, καθ οδόν, μας προσφέρουν χαρά».


* Απόσπασμα από το Κεφάλαιο 14: «Η Νευτώνεια σύνθεση» του νέου βιβλίου του Steven Weinberg «Πως να εξηγήσουμε τον Κόσμο: Το ταξίδι για την ανακάλυψη της σύγχρονης Επιστήμης» (μετάφραση Αιμιλία-Αλεξάνδρα Κρητικού). Την ελληνική έκδοση προλογίζει ο Καθηγητής Κώστας Γαβρόγλου.

______________

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Επιστήμονες μέτρησαν τη μικρότερη υποδιαίρεση του χρόνου




Επιστήμονες στη Γερμανία μέτρησαν τη μικρότερη μέχρι σήμερα υποδιαίρεση του χρόνου, καταφέρνοντας να χρονομετρήσουν ένα συμβάν με ακρίβεια μόλις μερικών τρισεκατομμυριοστών του δισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου.
Για πρώτη φορά οι επιστήμονες μέτρησαν τις αλλαγές μέσα σε ένα άτομο ύλης, συγκεκριμένα τη στιγμή που ένα ηλεκτρόνιο διέφευγε από τα δεσμά του στο εσωτερικό του ατόμου.
Η «απόδραση» του ηλεκτρονίου όταν το φως πέφτει πάνω του, είναι ένα φαινόμενο που λέγεται φωτοηλεκτρικό και είχε περιγραφεί από τον Αϊνστάιν το 1905. Έως τώρα διάφορα πειράματα είχαν μετρήσει τι συνέβαινε μόνο αφότου το ηλεκτρόνιο είχε πια ξεφύγει από το άτομο όπου έως τότε βρισκόταν δεσμευμένο.
Αυτήν τη φορά, οι ερευνητές κατόρθωσαν να χρονομετρήσουν από την αρχή έως το τέλος όλη τη διαδικασία αποβολής του ηλεκτρονίου από ένα άτομο ηλίου, όταν έπεφτε πάνω του ένας πάρα πολύ βραχύς παλμός υπεριώδους φωτός λέιζερ, όπως ανέφερε το ΑΜΠΕ.
Η μέτρηση έγινε με ακρίβεια της τάξης των 7 έως 21 zeptoseconds (ένα zeptosecond ισοδυναμεί με ένα τρισεκατομμυριοστό του δισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου), χρονικό διάστημα που είναι το πιο σύντομο που έχει ποτέ μετρηθεί.



________________

Κυριακή 28 Αυγούστου 2016

Ένας Έλληνας αστρονόμος συμμετείχε στην ομάδα που ανακάλυψε έναν νέο πλανήτη, τα χαρακτηριστικά και το μέγεθος του οποίου είναι παρόμοια με αυτά της Γης.

   ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ    


Ενας Eλληνας στην ομάδα που ανακάλυψε το «αδερφάκι» της Γης -Τον πλανήτη «Proxima B»


Ένας Έλληνας αστρονόμος συμμετείχε στην ομάδα που ανακάλυψε έναν νέο πλανήτη, τα χαρακτηριστικά και το μέγεθος του οποίου είναι παρόμοια με αυτά της Γης.
Σε μία σημαντική ανακοίνωση προέβησαν την εβδομάδα που πέρασε οι Ερευνητές του Eυρωπαϊκού Νότιου Παρατηρητηρίου (ESO), επιβεβαιώνοντας τις πληροφορίες για την ανακάλυψη ενός δυνητικά φιλόξενου για ζωή εξωπλανήτη που περιφέρεται γύρω από το πλησιέστερο άστρο στο ηλιακό μας σύστημα.
Πρόκειται για τον πλανήτη Proxima B, ο οποίος περιφέρεται γύρω από το άστρο «Εγγύτατος του Κενταύρου», έναν ‘κόκκινο νάνο’ που απέχει 4,37 έτη φωτός από τον Ήλιο, απόσταση που κατατάσσει το εν λόγω άστρο στον πλησιέστερο γείτονα του Ήλιου μας.
Μεταξύ της πολυπληθούς ομάδας που συμμετείχε στην έρευνα, ήταν ο Έλληνας αστρονόμος Γιάννης Τσάπρας, από το Κέντρο Αστρονομίας της Χαϊδελβέργης, ο οποίος και έδωσε συνέντευξη στον Νίκο Φωτάκη και στον «Νέο Κόσμο».

Πώς έγινε η ανακάλυψη;

Ο Εγγύτατος Κενταύρου β’ ανακαλύφθηκε με την συντονισμένη διεθνή προσπάθεια 31 επιστημόνων από οκτώ διαφορετικές χώρες. Χρησιμοποιήσαμε τον φασματογράφο HARPS στο μήκους 3,6 μέτρων τηλεσκόπιο του Παρατηρητηρίου Νότιας Ευρώπης (European Southern Observatory – ESO), στην Χιλή, το οποίο μετρά πώς ‘δονείται’ το αστέρι καθώς κινείται γύρω του ο πλανήτης. Ταυτόχρονα, χρησιμοποιήσαμε τα τηλεσκόπια του δικτύου Παγκόσμιων Τηλεσκοπικών Παρατηρητηρίων Las Cumbres (LCOGT) και το ASH2 στο San Pedro de Atacama, για να καταγράψουμε το πόσο ενεργό είναι το άστρο, ώστε να μην εκλάβουμε την αστρική δραστηριότητα για πραγματικό πλανητικό σήμα.

Πώς λειτουργεί η τεχνική σας;

Η μέθοδος ακτινικής επιτάχυνσης βασίζεται στο γεγονός ότι το αστέρι και ο πλανήτης βρίσκονται σε τροχιά γύρω από το κοινό κέντρο μάζας τους, με αποτέλεσμα το αστέρι να μην είναι εντελώς ακινητοποιημένο. Αυτές οι μικρές περιοδικές κινήσεις μετατοπίζουν το κανονικό φάσμα φωτός που βγαίνει από το αστέρι ελαφρώς προς το γαλάζιο, όταν το αστέρι κινείται προς το μέρος μας ή ελαφρώς προς το κόκκινο, όταν το αστέρι απομακρύνεται. Από την περίοδο αυτής της κίνησης μπορούμε να υπολογίσουμε την απόσταση που απέχει ο πλανήτης από το αστέρι.

Εσείς, πώς βρεθήκατε στο project;

Το 2013, όταν ήμουν ακόμη στο Queen Mary University στο Λονδίνο, ένας συνάδελφος είχε κάποιες παρατηρήσεις απο τον Proxima Centauri (Εγγύτατο Κενταύρου) που τον είχαν βάλει σε υποψίες ότι πρέπει να υπάρχει ένας μικρός πλανήτης εκεί. Το πρόβλημα ήταν ότι ο αστέρας είναι ενεργός (έχει δηλαδή εκλάμψεις) και το σήμα που έβλεπε δέν ήταν ξεκάθαρο. Συζητούσαμε απο τότε λοιπόν πώς να οργανώσουμε μια σειρά παρατηρήσεων που θα οδηγούσε στην επιβεβαίωση ή απόρριψη αυτού του σήματος.

Ποιες αρμοδιότητες είχατε;

Χρησιμοποίησα τα ρομποτικά τηλεσκόπια του LCOGT για να καταγράψω την ενεργειακή συμπεριφορά, και τυχόν εκλάμψεις, του Proxima καθ’όλη τη διάρκεια των παρατηρήσεων. Αφού έκανα την ανάλυση των παρατηρήσεων, και σε συνδυασμό καθ’όλη τη διάρκεια του προγράμματος με τις μετρήσεις του HARPS, κατορθώσαμε να διαχωρίσουμε το χαρακτηριστικό σήμα του πλανήτη απο τη μεταβλητή λαμπρότητα του αστέρα.

Τι περιμένατε να συμβεί;

Είχαμε βέβαια τις υποψίες μας ότι υπήρχε εκεί πλανήτης απο προηγούμενες παρατηρήσεις, αλλά κανείς μας δεν ήξερε αν θα τον βρίσκαμε ή όχι.

Γιατί είναι σημαντική αυτή η ανακάλυψη;

Ξέρουμε ήδη ότι υπάρχουν χιλιάδες πλανήτες σε τροχιά γύρω από απομακρυσμένα αστέρια, αλλά αυτός είναι ένας πλανήτης με μάζα σχεδόν ίδια με την Γη, σε μια εύκρατη ζώνη γύρω από τον Εγγύτατο του Κενταύρου, δηλαδή στην γειτονιά μας, σε απόσταση περίπου 4,2 έτη φωτός! Βέβαια, δεν ξέρουμε κατά πόσον αυτός ο πλανήτης ευνοεί τη ζωή ή αν έχει αναπτυχθεί ζωή εκεί, αλλά οι επιστήμονες θα το ερευνούν αυτό για τις επόμενες δεκαετίες.

Πώς ξέρουμε τα χαρακτηριστικά του;

Η ελάχιστη μάζα του πλανήτη (έχει υπολογιστεί σε 1,3 Γήινες μάζες) έχει προκύψει από τις μετρήσεις μας. Δεν έχουμε κάποια σαφή ένδειξη για την σύνθεση του πλανήτη, αλλά λαμβάνοντας υπ’ όψιν τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος και τα θεωρητικά μοντέλα σχηματισμού και δομής πλανητών, είναι πολύ πιθανό αυτός ο πλανήτης να είναι βραχώδης. Η απόστασή του από το αστέρι του, μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι, αν υπάρχει νερό στην επιφάνεια του πλανήτη, είναι δυνατόν να είναι σε υγρή μορφή, κάτι που εξαρτάται από την ατμόσφαιρα του πλανήτη.

Μπορεί να υπάρχει ζωή εκεί;

Αν έχει ατμόσφαιρα και αν υπάρχει νερό – κι αυτές είναι δύο μεγάλες υποθέσεις – οι τοπικές συνθήκες μπορεί να είναι ευνοϊκές για την ζωή. Αλλά δεν ξέρουμε στην πραγματικότητα. Πρέπει να μελετήσουμε πολύ περισσότερο αυτό το σύστημα κατά την διάρκεια των επόμενων δεκαετιών, προκειμένου να μπορούμε να είμαστε σε θέση να απαντήσουμε τέτοιες ερωτήσεις.

Ποιες είναι οι προοπτικές να επικοινωνήσουμε ή να τον επισκεφτούμε;

Αν υπάρχει ένας τεχνολογικά ανεπτυγμένος πολιτισμός με ραδιοτεχνολογία στον Εγγύτατο Κενταύρου β, η αποστολή και η λήψη σημάτων θα απαιτούσε 4,2 χρόνια. Ωστόσο, το συστημα έχει μελετηθεί εκτενώς στο παρελθόν και δεν υπάρχουν ενδείξεις σημάτων που να έρχονται από εκεί. Το ότι γνωρίζουμε πως υπάρχει ένας τέτοιος πλανήτης, ίσως σημαίνει ότι αξίζει τον κόπο να ψάξουμε λίγο περισσότερο. Το καλό είναι ότι μία αμφίδρομη επικοινωνία έχει καθυστέρηση ‘μόλις’ 8,4 ετών, οπότε, μετά την αποστολή ενός ισχυρού ραδιοσήματος, δεν θα χρειαζόταν να περιμένουμε τόσο πολύ για μια πιθανή απάντηση. Όσο για την πιθανότητα να τον επισκεφτούμε σύντομα, αυτή είναι μικρή, τουλάχιστον με την τεχνολογία που έχουμε σήμερα στην διάθεσή μας. Αλλά μπορεί να είμαστε σε θέση να στείλουμε ρομπότ για να εξερευνήσουν εκ μέρους μας.

Πόσον καιρό θα έπαιρνε κάτι τέτοιο;

Με την σύγχρονη τεχνολογία, αν υποθέσουμε ότι έχουμε ένα σκάφος που να ταξιδεύει με ταχύτητα 56,000 χλμ/ ώρα – αυτήν την ταχύτητα έπιανε η αποστολή Deep Space 1 – θα χρειαζόμασταν τουλάχιστον 81 χιλιάδες χρόνια για να φτάσουμε στον Εγγύτατο Κενταύρου! Από την άλλη, το φιλόδοξο σχέδιο Starshot σκοπεύει να στείλει μικρά ρομπότ παρατήρησης στο σύστημα του Κενταύρου σε ένα ταξίδι που θα διαρκεί μόλις 20 χρόνια.

Πώς έχει επηρεαστεί η οπτική σας πάνω στη ζωή, από τα ευρήματα της δουλειάς σας;

Πολύπτυχη ερώτηση. Επιρροές υπάρχουν σίγουρα σε διαλεκτικό επίπεδο, και οποιοσδήποτε έχει κάποιο παραπάνω ενδιαφέρον για την αστρονομία αντιλαμβάνεται κάπως διαφορετικά το «εγώ» σε σχέση με το »εκεί έξω». Ο Carl Sagan, συνοψίζοντας έγραψε: «astronomy is a humbling and character-building experience». Σε πιο πρακτικό επίπεδο, από την ανακάλυψη του πρώτου εξωπλανήτη στα μέσα του ’90 μέχρι σήμερα έχουμε ανακαλύψει χιλιάδες νέους (και εξαιρετικά απόμακρους) εξωπλανήτες. Η μεγάλη ερώτηση, βέβαια, είναι εάν υπάρχει ζωή σε κάποιον απ αυτούς, τί είδους ζωή είναι και πώς θα μπορέσουμε να την εντοπίσουμε. Η έρευνα τις επόμενες δεκαετίες εκεί θα επικεντρωθεί και πιστεύω ότι οι γενιές που ζούνε σήμερα θα έχουν για πρώτη φορά στην ιστορία απαντήσεις και αποδείξεις. Κατά πάσα πιθανότητα όμως θα πρόκειται για κάποια μορφή βακτηριδιακής ζωής κι όχι για Χολυγουντιανούς εξωγήινους. Έστω και μιά τέτοια ανακάλυψη θα τραντάξει τον κόσμο της βιολογίας, και όχι μόνο, γιατί ότι ξέρουμε για τη ζωή προέρχεται απο ένα και μόνο δείγμα – τη ζωή στη Γή, που είναι μέν ποικιλόμορφή, αλλά έχει μία κοινή αρχή.

Η δική σας προσωπική φιλοδοξία ποια είναι;
Δεν έχω φιλοδοξίες, μόνο ασίγαστη περιέργεια.

RELATED ITEMS:

_______________
http://arouraios.gr/2016/08/enas-ellinas-stin-omada/

Σάββατο 27 Αυγούστου 2016

ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΝΑΝΟΠΟΥΛΟ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΑΝΟΠΟΥΛΟΣ,23 August 2016 / απο DOCTV.GR (author)
Απολαμβάνω:
«O πατέρας μου μου έλεγε: «Παιδί μου, αυτό που έχουμε είναι από εδώ μέχρι εκεί. Ό,τι έχεις, λοιπόν, να το χαίρεσαι και να το απολαμβάνεις». Η απόλαυση είναι μια πραγματικά ουσιαστική λέξη. Σε αντίθεση με την ευτυχία, η οποία είναι φευγάτη, στιγμιαία. Εγώ προσπαθώ να απολαμβάνω τη ζωή, τον έρωτα, την τέχνη, τη φύση, το καλό φαγητό, τους φίλους μου, τις παρέες, το πιοτό, το πούρο, μέσα στην έννοια του μέτρου προφανώς, εν γένει την καλή απλή ζωή. Από κει και πέρα, είμαι ευχαριστημένος που διάλεξα να κάνω κάτι στη ζωή μου, τη φυσική, που με γεμίζει εντελώς».
Βεβαιότητες:
«Το χαρακτηριστικό της μοντέρνας φυσικής είναι η αβεβαιότητα. Η φυσική μας λέει ότι τα πάντα είναι αβέβαια. Και όπως θα πω και στην ομιλία μου στο Εθνικό Θέατρο, αν δεν υπήρχε αυτή η αρχή της αβεβαιότητας, δεν θα είμαστε εδώ σήμερα. Παρόλο, όμως, που είμαι υπερασπιστής του παραλόγου και της κβαντικής αβεβαιότητας, στην καθημερινή μας ζωή πρέπει να έχουμε κάποιες βεβαιότητες, κάποιες σταθερές, γιατί αν είναι όλα ρευστά και αβέβαια, πάμε στο χάος και χαθήκαμε. Τώρα, αν έχω μία βεβαιότητα, αυτή είναι ότι αγαπώ τη ζωή και ότι η φυσική είναι η ζωή μου. Νομίζω πως όταν έρθει η ώρα μου, μέχρι την τελευταία μου ανάσα, το χέρι μου όλο και κάποια εξίσωση ή παρατήρηση θα γράφει. Επίσης, μια και μιλάμε για βεβαιότητες, οι Αμερικανοί λένε: "Δύο πράγματα είναι βέβαια στη ζωή: ο θάνατος και η εφορία"». (γελάει)
Γεννήθηκα:
«Στην Αθήνα, στο μαιευτήριο Έλενα, στις 13 Σεπτεμβρίου του 1948. Απέναντι από το Έλενα, στο τότε 3ο Γυμνάσιο και νυν 2ο Πειραματικό, έβγαλα το σχολείο. Δίπλα, ήταν το γνωστό αναμορφωτήριο Στεφανία, απ’ όπου και η ομώνυμη ταινία. Πιο πέρα, το γήπεδο του Παναθηναϊκού, οπότε καταλαβαίνετε, είμαι Παναθηναϊκός. Η μητέρα μου με γέννησε στα 19 της -μια πανέξυπνη γυναίκα, κοντούλα αλλά σπίθα. Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ πράος άνθρωπος. Εγώ έχω πάρει το νεύρο και την ενεργητικότητα της συγχωρεμένης της μάνας μου. Λοιπόν, πίσω στη γέννησή μου, ήταν να γεννηθώ στις 11 Σεπτεμβρίου, αλλά δεν μπορούσα να γεννηθώ, γιατί είχα πολύ μεγάλο κεφάλι και έπρεπε να γίνει καισαρική, αλλά ο γιατρός έλειπε και τελικά έγινε η επέμβαση δύο μέρες μετά. Απ’ ό,τι μου έλεγε η μάνα μου, βγήκα κυριολεκτικά οριακά ζωντανός, καθώς γεννήθηκα μοβ, μπλαβής από την ασφυξία και φυσικά με πολύ μεγάλο κεφάλι. Τόσο μεγάλο στα πρώτα μου παιδικά χρόνια, που όταν με έβλεπαν τα άλλα παιδιά, έφευγαν. Ευτυχώς, πριν πάω στο δημοτικό, πήρε κανονικές διαστάσεις, γιατί το μέγεθός του είχε γίνει βραχνάς για τη μητέρα μου».
Δραπετεύω:
«Θεωρώ πως είμαστε από γεννησιμιού μας δραπέτες. Γεννιόμαστε δραπετεύοντας από τη μήτρα της μάνας μας και ζούμε δραπετεύοντας από τον θάνατο. Σκανταλιάρηδες και σκασιάρχες εκ προοιμίου, λοιπόν. (γελάει) Από μικρός, λοιπόν, είχα μεγάλο σεβασμό και αγάπη για τους περιθωριακούς, όχι για κάτι νούμερα που περιφέρονται ως τέτοιοι, αλλά για τους αυθεντικούς, οι οποίοι, λόγω ιδεολογίας, ενσυνείδητα, δεν επιθυμούν να βρίσκονται στο κέντρο των πραγμάτων αλλά δημιουργούν και υπάρχουν στις παρυφές της κοινωνίας. Μιλάω για μεγάλους καλλιτέχνες και λογοτέχνες, που έζησαν ως δραπέτες της κοινωνίας. Γι’ αυτό, το "δραπετεύω" μου ασκεί διαχρονικά μια μαγεία και έλξη».
Ελλάδα:
«Είναι πολλά πράγματα για μένα. Κατ' αρχάς, είναι μια πνευματική ιδιότητα, μια υψηλή ιδέα που δημιούργησε τη δημοκρατία, τις επιστήμες και τις τέχνες και αυτή την Ελλάδα φέρω μαζί μου και στο εξωτερικό. Γι’ αυτό και διατήρησα και διατηρώ πάντα την επαφή μου με τη ρίζα μου, την πατρίδα μου. Για μένα, η Ελλάδα είναι κάτι που σχεδόν δεν συνδέεται με τον παρόντα ελληνικό χωροχρόνο. Γι’ αυτό θλίβομαι βαθύτατα με τις πολιτικές-οικονομικές εξελίξεις των τελευταίων ετών. Είναι μια κατάντια που δεν μας αξίζει. Νομίζω πως ο ελληνικός λαός, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, είμαστε πιο έξυπνοι, πιο έντιμοι από ό,τι μας παρουσιάζουν και δικαιούμαστε καλύτερης τύχης. Οι Έλληνες διαπρέπουν όπου και αν βρεθούν στο εξωτερικό. Μαγιά ικανών ανθρώπων υπάρχει, λοιπόν. Τώρα, πώς καταφέραμε και έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει, πρέπει να το δούμε πολύ σοβαρά. Πρέπει όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Γιατί αυτοί οι κύριοι που ήταν και είναι στη Βουλή εκλέγονται και δρουν με "εντολή λαού", με δημοκρατικές διαδικασίες».
Ευτυχία:
«Για να είναι κανείς ευτυχισμένος, πρέπει να του λείπουν μερικά data. Καμιά φορά δε, μπορεί να αφήνουμε εσκεμμένα απ’ έξω μερικά data, για να νιώσουμε κάποια στιγμιαία ευτυχία».
Ζηλεύω:
«Έχω ζηλέψει στη ζωή μου, με την έννοια του θαυμασμού και όχι του φθόνου, τους καλούς επιστήμονες. Θα ήθελα να είμαι καλύτερος επιστήμονας, όπως ο Ρίτσαρντ Φάινμαν, ο Βέρνερ Καρλ Χάιζενμπεργκ, ο Πολ Ντιράκ. Έχω, επίσης, θαυμάσει και ζηλέψει το έργο του Τζέιμς Τζόις, του Αλμπέρ Καμί, του Όρσον Ουέλς».
Ήρωες:
«Το ότι ζούμε μας καθιστά όλους μικρούς ήρωες. Ο καθένας στον χώρο και τον χρόνο του και ανάλογα με τις δυνατότητές του κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Όμως, η έννοια του ήρωα είναι συνυφασμένη με κείνη της ήττας. Συχνά, πρέπει να ηττηθεί κάποιος για να φανεί το μεγαλείο του, η ηρωική του διάσταση».
Θεός/ Θάνατος:
«Το υπαρξιακό ζήτημα του θανάτου γέννησε στον άνθρωπο την ανάγκη για την αναζήτηση του Θεού. Τώρα, λέω πως τον θάνατο δεν τον φοβάμαι, ή έτσι, τουλάχιστον, έχω πείσει τον εαυτό μου. Ενδεχομένως, δεν τον πολυσκέφτομαι τον θάνατο, γιατί προσπαθώ να ζω έντονα. Πάντως, στην κηδεία μου θα ήθελα να παίζει του Νίνο Ρότα ένα κομμάτι από το Άμακορντ του Φελίνι, όταν μπαίνει το μεγάλο πλοίο, το Ρεξ, στο λιμάνι του Ρίμινι. Θυμάμαι, όταν είχα δει την ταινία στην Αγγλία, σκέφτηκα πως αυτή η μουσική θέλω να παίζει στην κηδεία μου».
Ιστορία:
«Είμαστε στο Δημοτικό, στου Ζωγράφου, το 1960 ακριβώς, εγώ 12 ετών. Κάθε Κυριακή, μας πήγαιναν υποχρεωτικά στο Κατηχητικό, στην εκκλησία του Αγίου Θεράποντα. Μια μέρα, μας μίλησαν για τον Ιωσήφ, όχι τον σύζυγο της Παναγίας, αλλά τον γιο του Ιακώβου, τον οποίο αγαπούσε πολύ ο πατέρας του αλλά όχι και τα αδέρφια του. Τον Ιωσήφ κάποια στιγμή τον πέταξαν σε ένα πηγάδι και μετά βρέθηκε στην Αίγυπτο, όπου έγινε πρίγκιπας. Για να μην μακρηγορούμε, λόγω Ιωσήφ, βρέθηκαν οι Εβραίοι στην Αίγυπτο. Όταν τελείωσε η ιστορία στο κατηχητικό και μας ζήτησαν να γράψουμε το ηθικό δίδαγμα, εγώ έδωσα λευκή κόλλα, γιατί διαφωνούσα ότι ήταν θέλημα Θεού και επέμενα ότι ήταν βασικό ότι τον μισούσαν τα αδέρφια του και του έκαναν κακό. Το τι έγινε στο Κατηχητικό, δεν περιγράφεται! Με έβγαλαν έξω και δεν ξαναπήγα, γεγονός, βέβαια, που πολύ χάρηκα».
Καθρέφτης:
«Από το μόνο από το οποίο δεν μπορούμε να κρυφτούμε είναι ο εαυτός μας. Λέω, λοιπόν, συχνά στους φίλους μου ότι θέλω να είμαι εντάξει απέναντι στον εαυτό μου, να μην κάνω κακό σε άνθρωπο, γιατί όταν ξυρίζομαι το πρωί μπροστά στον καθρέφτη, θέλω να μου χαμογελάω και να σφυρίζω ωραίες, αγαπημένες μουσικές. Θέλω να μην ντρέπομαι, όταν με αντικρίζω στον καθρέφτη. Γιατί όλοι μας ξέρουμε βαθιά μέσα μας ποιοι πραγματικά είμαστε και τι έχουμε ή δεν έχουμε κάνει. Ίσως, αυτοί που αφήνουν γένια να μη θέλουν να αντικρίζουν συχνά τον καθρέφτη τους».
Λάθη:
«Όπως έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ: "Εμπειρία είναι το όνομα που ο καθένας δίνει στα λάθη του". Αν δεν κάνεις λάθη, δεν ζεις. Ο Φάινμαν, που είχε κάνει πολλά λάθη, ακόμα και στα δικά του διαγράμματα -και αυτό δεν το λέω υποτιμητικά, έλεγε και γέλαγε: "ο μόνος τρόπος να μην κάνεις λάθη είναι να μην κάνεις τίποτα"».
Ματαίωση:
«Από μικρό παιδί, όταν έλεγα κάτι, το έκανα. Έχω, λοιπόν, ένα κόκκινο πανί, μία απίστευτα σκληρή στάση όταν μου ματαιώνουν κάτι. Είμαι ανηλεής όταν αισθάνομαι ότι με ματαιώνουν, μου ακυρώνουν κάτι εσκεμμένα. Έχω καταστρέψει σχέσεις λόγω αυτού, όταν ήμουν μικρότερος».
Νέα Γενιά:
«Πρέπει να στηριζόμαστε στους νέους. Η νέα γενιά, εξ ορισμού, έχει υποχρέωση να αντιμετωπίζει τα πράγματα και ναι, να τα αλλάζει. Λέμε συχνά ότι παραδίδουμε στους νέους έναν κατεστραμμένο κόσμο, αλλά μήπως και εμείς στα μέσα του περασμένου αιώνα τι βρήκαμε; Δεν είχαμε να φάμε, τρώγαμε ψωμί με αλάτι, αλλά πολεμήσαμε. Πρέπει να πολεμήσουν και οι σημερινοί νέοι για τη ζωή που θέλουν να έχουν. Ας δουν το κινέζικο ιδεόγραμμα της κρίσης, το οποίο σημαίνει ταυτόχρονα και ευκαιρία. Να κάνουν αυτή την κρίση μια μεγάλη ευκαιρία».
Ξαγρυπνώ:
«Συνεχώς, συνήθως λόγω δουλειάς. Κατά κάποιον τρόπο, είμαι εθισμένος στο ξενύχτι -τα ελληνικά γονίδια, βλέπετε. Ως θεωρητικός φυσικός, θέλω ησυχία για να δουλέψω και η νύχτα προσφέρεται για δημιουργική εργασία. Βάζω χαμηλά μουσική ή μια ταινία στην τηλεόραση και δουλεύω. Οι καλύτερες ιδέες μου έχουν έρθει νύχτα, ξαγρυπνώντας».
Όχι:
«Έχω πει πολλά όχι και σε προσωπικό και σε δημόσιο επίπεδο. Και τώρα τελευταία, έχω πει όχι σε πρόταση μεγάλου κόμματος να κατέβω για βουλευτής επικρατείας. Έχω πει όχι σε διάφορες θέσεις. Κοιτάξτε, εγώ είμαι γεννημένος φυσικός. Δεν έχω πάστα πολιτικού. Δεν μπορώ να αναλάβω θέσεις που δεν έχουν σχέση με το αντικείμενό μου. Οπότε δεν έχω μετανιώσει που έχω αρνηθεί διάφορες δημόσιες θέσεις, αν και κάποιες ήταν πραγματικά τιμητικές και ήταν δύσκολο να αρνηθώ. Σε προσωπικό επίπεδο, ναι, έχω μετανιώσει για κάποια όχι μου. Γιατί πιστεύω πως είναι καλύτερα να μετανιώνεις για πράγματα που έχεις κάνει, παρά για κείνα που δεν έχεις κάνει».
Παιδεία:
«Πέρα από την εγκύκλια παιδεία, πιο σημαντική είναι η ευρύτερη καλλιέργεια και κουλτούρα κάθε ανθρώπου. Τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά δεν σου εξασφαλίζουν ότι έχεις παιδεία. Η παιδεία ξεκινά μέσα από την οικογένεια, από τα "μαθήματα" που θα πάρει το παιδί πρακτικά, δια της μίμησης και του παραδείγματος, από τη μητέρα του και τον πατέρα του, και μετά έρχεται το σχολείο. Αυτά που υποφέρει σήμερα η Ελλάδα είναι αποτέλεσμα ελλειμματικής παιδείας, σε όλα τα επίπεδα».
Ρίσκο:
«Στη ζωή πάντα πίστευα πως για να πετύχει κάποιος πρέπει να έχει αίσθηση του ρίσκου, λαγνεία για τη ζωή και άγρια φαντασία. Άρα, το ρίσκο για μένα είναι συνυφασμένο με τις επιλογές μου. Όπως έχει πει και ο Καμί, μου αρέσουν οι άνθρωποι που ρισκάρουν και που πάνε μέχρι την άκρη του γκρεμού, αλλά ταυτόχρονα έχουν και τη σοφία να κάνουν πίσω, όταν πρέπει».
Ραγιαδισμός:
«Αυτή η χαρακτηριστική ιδιότητα του νεοέλληνα, της "τζάμπα μαγκιάς", υποθάλπει ένα είδος ραγιαδισμού. Επειδή ξέρει ότι είναι εγκλωβισμένος, νομίζει ότι με τέτοιου είδους ξεσπάσματα αποκτά υπόσταση. Όμως, όπως έχει πει και ο Σεφέρης, "είμαστε πολύ για το τίποτα και λίγο για το κάτι". Και κάπου εδώ ελλοχεύει και ο κίνδυνος της απομόνωσης της Ελλάδας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο Eurogroup, αλλά σε επιστημονικό και πολιτιστικό επίπεδο, γιατί έχουμε μια τάση εγκλωβισμού και γεωγραφικά και ψυχολογικά. Σαν να αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε τους Ευρωπαίους και κλεινόμαστε πίσω στο καβούκι μας. Αλλά η Ελλάδα έχει δώσει τα φώτα της στη Δύση και δικαιωματικά εκεί ανήκει».
Σιωπώ:
«Από μικρός, δύσκολα σιωπούσα, όταν έβλεπα ή άκουγα κάτι παράλογο ή άδικο. Δεν μπορώ να αντιστέκομαι στον πειρασμό να παίρνω θέση για πράγματα για τα οποία έχω ισχυρή γνώμη. Για παράδειγμα, πρόσφατα που ακούστηκε μέσα στη Βουλή από τον υπουργό Παιδείας ότι "η αριστεία είναι ρετσινιά", απορώ πώς δεν έγινε της κακομοίρας. Μα, είναι ντροπή για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί αυτή η κουβέντα ειπώθηκε από άτομο με επίσημη, θεσμική θέση, από τον υπουργό Παιδείας. Δεύτερον, η δήλωση έγινε από έναν "μαρξιστή της Αριστεράς", όπως ο ίδιος αυτοαποκαλείται. Μου κάνει τρομακτική εντύπωση αυτή η επαίσχυντη δήλωση. Πιστεύω θα μείνει στην ιστορία της Βουλής ότι ο υπουργός Παιδείας το 2015 δήλωσε πως "η αριστεία είναι ρετσινιά" και δεν άνοιξε ρουθούνι. Όταν η επιστήμη έχει κάνει τόσα θηριώδη άλματα, όταν αυτά τα άλματα έχουν γίνει χάριν κάποιων αρίστων, μια τέτοια δήλωση είναι τουλάχιστον ακυρωτική».
Τρέλα:
«Καλά, είμαι γνωστός τρελός! (γελάει) Πιστεύω πως οι "τρελοί" πάνε αυτόν τον κόσμο μπροστά. Ο Αρχιμήδης, ο Ντα Βίντσι, ο Μότσαρτ είναι ιδιοφυείς τρελοί που άλλαξαν τον ρουν της επιστήμης και της τέχνης».
Τύχη/ Τίποτα:
«Το σύμπαν δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια τυχαία διακύμανση του τίποτα. Εδώ, ενώνεται η κβαντική φυσική και κοσμολογία με την υπαρξιακή φιλοσοφία».
Υπονόμευση:
«Την έχω νιώσει στο πετσί μου την υπονόμευση, τον φθόνο. Είναι πραγματικά απίστευτο πως κάποιοι άνθρωποι, αντί να ζουν και να απολαμβάνουν τη ζωή τους, ζουν μισανθρωπικά και τοξικά υπονομεύοντας τον διπλανό τους. Βρε, ζήστε τη ζωή σας και αφήστε τους άλλους να κάνουν ό,τι νομίζουν. Και αν κάνουν κάτι καλό, μιμηθείτε το, προχωρήστε το, εξελίξτε το».
Φόβοι:
«Επειδή το μυαλό μου τρέχει πολύ γρήγορα -και αυτό είναι και καλό και κακό-, καμιά φορά όταν ακούσω ή μάθω ένα άσχημο μαντάτο, αυτό το ρημάδι το μυαλό τρέχει τόσο γρήγορα στην πιο αρνητική εξέλιξη του πράγματος, που με διαλύει. Αυτή, όμως, η πρακτική έχει αποδειχτεί ενίοτε τόσο λάθος, που έχω περάσει φοβερές στεναχώριες δημιουργώντας τέρατα, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος, όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων. Κι ενώ στεναχωρήθηκα σφόδρα, χωρίς λόγο τελικά, το σύστημά μου, τα κύτταρά μου σίγουρα έχουν πληρώσει και έχουν καταγράψει όλο αυτό το στρεσάρισμα. Πολύ φοβάμαι αυτή την πλευρά μου».
Χρόνος-Χώρος:
«Ζούμε σε ένα συγκεκριμένο χώρο και χρόνο εντελώς τυχαία, αλλά ο καθένας από εμάς θα πρέπει να κάνει όσο καλύτερη χρήση μπορεί αυτού του χωροχρονικού του δεδομένου, πέρα από μισαλλοδοξίες, δόγματα ή δοξασίες που μας εγκλωβίζουν. Αυτή η τυχαιότητα του χωροχρόνου και πόσο αυτή μας καθορίζει είναι εκπληκτική, αν τη σκεφτεί κανείς».
Ψάχνω:
«Ψάχνω να καταλάβω τον κόσμο. Όπως έχει πει και ο Αϊνστάιν, η φυσική είναι ένα ραφινάρισμα της καθημερινής σκέψης. Το ρήμα "ψάχνω" είναι το raison d’être του ερευνητή, με παραφυάδες του την οξυδέρκεια και τη φαντασία, ώστε να μένει η ουσία, ο πυρήνας της έρευνας».
Ώρα να…: «…ζήσουμε».

Ο Δημήτρης Νανόπουλος είναι διακεκριμένος Έλληνας θεωρητικός φυσικός. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Σεπτεμβρίου 1948. Σπούδασε φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Σάσεξ της Αγγλίας, όπου απέκτησε το διδακτορικό του το 1973 στη Θεωρητική Φυσική των Yψηλών Eνεργειών. Διετέλεσε ερευνητής στο Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών Ευρώπης (CERN) στη Γενεύη της Ελβετίας και επί σειρά ετών ανήκε στο ανώτερο ερευνητικό προσωπικό του Κέντρου. Διετέλεσε ερευνητής στην École Normale Supérieure στο Παρίσι και στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ των HΠA. Το 1989 εξελέγη καθηγητής στο τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Texas A&M, College Station, όπου από το 1992 είναι διακεκριμένος καθηγητής και όπου από το 2002 κατέχει την έδρα Mitchell/Heep της Φυσικής Υψηλών Ενεργειών. Είναι διευθυντής του Κέντρου Αστροσωματιδιακής Φυσικής του Κέντρου Προχωρημένων Ερευνών (HARC), στο Χιούστον, όπου διευθύνει ερευνητικό τμήμα του World Laboratory, που εδρεύει στη Λωζάνη. 
Author

DOCTV.GR

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016

Η αντιύλη άλλαξε τη φυσική και η ανακάλυψη της αντιμνήμης θα μπορούσε να φέρει επανάσταση στην νευροεπιστήμη



Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις του περασμένου αιώνα ήταν η ύπαρξη της αντιύλης, που υπάρχει ως κατοπτρικό είδωλο υποατομικών σωματίων ύλης, όπως ηλεκτρόνια, πρωτόνια και κουάρκ, αλλά με αντίθετο φορτίο. Η αντιύλη εμβαθύνει την κατανόησή μας για το σύμπαν και τους νόμους της φυσικής και τώρα η ίδια ιδέα προτείνεται για να εξηγήσει κάτι εξίσου μυστήριο: τη μνήμη.
Όταν δημιουργούνται και ανακαλούνται μνήμες, δημιουργούνται νέες και ισχυρές ηλεκτρικές συνδέσεις μεταξύ νευρώνων στον εγκέφαλο. Η μνήμη αναπαριστάνεται από αυτές τις νέες συνδέσεις μεταξύ των νευρώνων. Όμως, μια νέα θεωρία που βασίζεται στην έρευνα σε ζώα και σε μαθηματικά μοντέλα, υποστηρίζει ότι την ίδια περίοδο που δημιουργείται η μνήμη, μια «αντιμνήμη» γεννιέται επίσης, που είναι η διαμόρφωση συνδέσεων μεταξύ νευρώνων που παρέχουν το ακριβώς αντίθετο πρότυπο ηλεκτρικής δραστηριότητας από αυτό που σχηματοποιεί την κανονική μνήμη. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτό βοηθάει στη διατήρηση της ισορροπίας της ηλεκτρικής δραστηριότητας στον εγκέφαλο.

Η ανάπτυξη ισχυρότερων συνάψεων μεταξύ των νευρώνων είναι μέρος της κανονικής διαδικασίας της μάθησης. Η διέγερση που οδηγεί σε αυτή την ισχυροποίηση όταν είναι υπερβολικά μεγάλη μπορεί να προκαλέσει προβλήματα. Τα επίπεδα της ηλεκτρικής δραστηριότητας στον εγκέφαλο είναι λεπτεπίλεπτα και με ακρίβεια ισορροπημένα. Οποιαδήποτε υπερβολική διέγερση στον εγκέφαλο καταστρέφει αυτή την ισορροπία. Στην πραγματικότητα η ηλεκτρική ανισορροπία θεωρείται ότι βρίσκεται πίσω από ορισμένα γνωστικά προβλήματα που συνδέονται με ψυχιατρικές και ψυχολογικές καταστάσεις, όπως ο αυτισμός και η σχιζοφρένεια.
Προσπαθώντας να κατανοήσουν τις επιδράσεις της ανισορροπίας, οι επιστήμονες έφθασαν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να υπάρχει μια δεύτερη διαδικασία μάθησης, που δρα για να εξισορροπήσει τη διέγερση που προκλήθηκε από τη νέα μνήμη για να κρατήσει το όλο σύστημα υπό έλεγχο. Η υπόθεση είναι ότι, όπως έχουμε ύλη και αντιύλη, έτσι θα πρέπει να υπάρχει μια αντιμνήμη για κάθε μνήμη. Αυτή το ακριβές κατοπτρικό είδωλο της διέγερσης της νέας μνήμης με την ανασταλτική της αντιμνήμη, εμποδίζει μια ανεξέλεγκτη θύελλα εγκεφαλικής δραστηριότητας, διασφαλίζοντας ότι το σύστημα παραμένει σε ισορροπία. Ενώ η μνήμη είναι ακόμη παρούσα, η δραστηριότητα που προκαλείται είναι υποτονική. Με αυτό τον τρόπο, οι αντιμνήμες λειτουργούν για να σιγάζουν την κανονική μνήμη χωρίς να τη σβήνουν.
Τα στοιχεία για τις αντιμνήμες, μέχρι τώρα, προέρχονται μόνο από πειραματικές εργασίες σε τρωκτικά και στοιχεία από μαθηματικά μοντέλα. Τα πειράματα αυτά απαιτούν την απευθείας καταγραφή από το εσωτερικό του εγκεφάλου, με τη χρήση ηλεκτροδίων και επειδή, όπως είναι εύκολο να εννοηθεί, για να γίνει κάτι τέτοιο στον άνθρωπο είναι παρακινδυνευμένο, οι επιστήμονες δεν είναι ακόμη σε θέση απευθείας να υποστηρίξουν την παρουσία των αντιμνημών στον άνθρωπο. Σε μελέτη που δημοσιεύεται στο περιοδικό Neuron, μια ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και το UCL (University College London) έχουν επινοήσει μια έξυπνη μέθοδο να προσδιορίσουν αν η μνήμη του ανθρώπου λειτουργεί στις ίδιες γραμμές με αυτές των ζωικών εξαδέλφων του.
Όπως η μαθηματική θεωρία της αντιύλης και η μετέπειτα ανακάλυψή της στη φύση, καθώς και η δημιουργία της στο εργαστήριο ήταν τεράστιας σημασίας για τη φυσική του 20ου αιώνα, φαίνεται ότι η διερεύνηση αυτής της αινιγματικής υπόθεσης της αντιμνήμης θα είναι δυνητικά επαναστατική για την κατανόηση του εγκεφάλου και μια σημαντική εστίαση της ερευνητικής προσπάθειας για τον ερχόμενο αιώνα.


ΠηγήThe Conversation
__________________
Από  

CERN-Υποατομική Φυσική: Από τους ερευνητές στο CERN επιβεβαιώνεται η ανακάλυψη του πεντακουάρκ

Τελικά τα πεντακουάρκ είναι εδώ και φαίνεται ότι θα παραμείνουν. Δυο νέες μελέτες από τη συνεργασία LHCb στον επιταχυντή LHC του CERN εξανεμίζουν οποιεσδήποτε αμφιβολίες παρέμεναν σχετικά με την ανακάλυψη των εξωτικών σωματιδίων πέντε-κουάρκ που είχε ανακοινωθεί την περασμένη χρονιά-το 2015. Η μια μελέτη αποδεικνύει ότι τα στοιχεία για τα πεντακουάρκ διαμορφώθηκαν ανεξάρτητα. Η άλλη αναφέρει στοιχεία για εξωτικά σωματίδια αδρονίων-των οποίων οι ιδιότητες συμφωνούν με αυτά των πεντακουάρκ που παρατηρήθηκαν προηγουμένως-σε ένα νέο κανάλι διάσπασης σωματιδίου.

Τα κουάρκ κανονικά συγκεντρώνονται σε ομάδες των δυο και τριών. Αλλά τα τελευταία δυο χρόνια η συνεργασία LHCb έχει επιβεβαιώσει την ύπαρξη των εξωτικών σωματιδίων τεσσάρων-κουάρκ και πέντε-κουάρκ, που είχαν από καιρό προβλεφθεί από τους θεωρητικούς φυσικούς. Στη περίπτωση του πεντακουάρκ, η ομάδα ανέλυσε το 2015 δεδομένα από τη διάσπαση του σωματιδίου Λb, το οποίο συνίσταται από τρία κουάρκ, σε τρία σωματίδια που περιέχουν κουάρκ: ένα J/ψ, ένα πρωτόνιο και ένα φορτισμένο καόνιο. Οι επιστήμονες βρήκαν ότι μερικές φορές όταν το Λb διασπάται, μετατρέπεται σε μια ενδιάμεση κατάσταση που περιλαμβάνει ένα σωματίδιο πέντε-κουάρκ και ένα καόνιο. Αλλά παρόλο που είχαν μια τεράστια στατιστική σημαντικότητα των 9σ, το αποτέλεσμα βασίζονταν σε παραδοχές μοντέλου σχετικά με τη φύση άλλων ενδιάμεσων καταστάσεων που περιέχουν καόνιο και πρωτόνιο.

Σε μια από τις νέες μελέτες, οι ερευνητές επεξεργάστηκαν και πάλι την ανάλυση, εξαλείφοντας αυτές τις παραδοχές και έδειξαν με μια σημαντικότητα πάνω από 9σ ότι τα πεντεκαουάρκ είναι πράγματι απαραίτητα για να εξηγήσουν τα δεδομένα. Στην άλλη μελέτη, η ομάδα ξεκαθάρισε δεδομένα από ένα άλλο κανάλι διάσπασης του Λb, στο οποίο το σωματίδιο διασπάται σε ένα J/ψ, ένα πρωτόνιο και ένα φορτισμένο πιόνιο. Οι ερευνητές έδειξαν ότι τα δεδομένα είναι σύμφωνα με τη θεωρητική πρόβλεψη για διασπάσεις που αφορούν τον ίδιο τύπο των πεντακουάρκ όπως αυτά που ανιχνεύθηκαν προηγουμένως.


ΠηγήAPS
Περισσότερα στις μελέτες:
(1) Evidence for Exotic Hadron Contributions to Λ0_b→J/ψpπ−Λb0→J/ψpπ− Decays. Phys. Rev. Lett. 117, 082003 και
(2) Model-Independent Evidence for J/ψpJ/ψp Contributions to Λ0_b→J/ψpK− Decays. Phys. Rev. Lett. 117, 082002
____________
Από  στις 18 Αυγούστου 2016

H Ασημίνα Αρβανιτάκη είναι η πρώτη γυναίκα κάτοχος έδρας στο κορυφαίο Ινστιτούτο Θεωρητικής Φυσικής Perimeter στον Καναδά.

  Η Ελληνίδα «Αϊνστάιν»   



H Ασημίνα Αρβανιτάκη είναι η πρώτη γυναίκα κάτοχος έδρας στο κορυφαίο Ινστιτούτο Θεωρητικής Φυσικής Perimeter στον Καναδά.
Η νέα έδρα «Αρίσταρχος» συγχρηματοδοτείται από το Ινστιτούτο Perimeter και από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Στόχος είναι αφενός να υποστηριχθεί η πρωτοποριακή έρευνα της Ελληνίδας φυσικού πάνω στη φύση του σύμπαντος και αφετέρου να ενισχυθούν οι δεσμοί του Ινστιτούτου με την Ελλάδα στο επίπεδο της έρευνας και της εκπαίδευσης-επιμόρφωσης νέων επιστημόνων.

«Έχω δουλέψει σε μέρη όπως το Berkeley, Stanford, επισκέπτομαι το CERN κάθε καλοκαίρι, αλλά το Perimeter ήταν, ένας από τους οργανισμούς, όπου ένιωθα ως ερευνητής ότι οι δυνατότητες μου ήταν ατελείωτες. Αν είχα μια ιδέα στο κεφάλι μου και ήθελα πραγματικά να κάνω κάτι, κάποιος θα με βοηθήσει να το πετύχουμε αυτό. νιώθω όυι το περιβάλλον εδώ είναι απλά μεθυστικό», δήλωσε η Αρβανιτάκη.
Θα αφιερώσει την πενταετή θητεία της, στην προώθηση του δικού της έργου αιχμής και συμβάλλοντας στην εκπαίδευση και την κατάρτιση νέων στην Ελλάδα. Εκτός από πρώτη γυναίκα ερευνήτρια κάτοχος έδρας στο Ινστιτούτο Perimeter είναι πλέον και ένας από τους καλύτερα χρηματοδοτούμενους ακαδημαϊκούς στον Καναδά.
Η κ. Αρβανιτάκη εντάχθηκε στο δυναμικό του Perimeter Institute το 2014, μετά την απόκτηση του πτυχίου της από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και την ολοκλήρωση του μεταπτυχιακού της από το Πανεπιστήμιο του Stanford. Πριν ξεκινήσει το έργο της στο Perimeter Institute, εργάστηκε ως επιστημονική συνεργάτης στο Stanford Institute for Theoretical Physics. Η κ. Αρβανιτάκη έχει περιγράψει την έρευνά της ως ευρεία και διεπιστημονική, πειραματιζόμενη με θεωρίες πέρα από το Καθιερωμένο Μοντέλο, συμπεριλαμβανομένων εννοιών όπως η υπερσυμμετρία, η σκοτεινή ύλη και οι επιπλέον διαστάσεις.
«Το μόνο που μπορώ να πω, ως κάποιος που προέρχεται από ένα μικρό χωριό στην Ελλάδα, αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν ονειρεύτηκα», δήλωσε ο Ελληνίδα ερευνήτρια. «Το μόνο πράγμα που μπορώ ειλικρινά να πω είναι ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ για το προνόμιο να γίνω μέρος της ομάδας που προσπαθεί να βοηθήσει την Ελλάδα σε μια τέτοια ώρα ανάγκης» συμπλήρωσε.
Ενώ μεγάλο μέρος του τομέα της φυσικής των σωματιδίων ασχολείται με τη «φυσική υψηλών ενεργειών», η οποία απαιτεί τεράστιους επιταχυντές προκειμένου να συνθλίψει τα σωματίδια, η έρευνα της κ. Αρβανιτάκη εστιάζει στις δοκιμές του λεγόμενου «precision frontier». Στόχος των δοκιμών αυτών είναι να διερευνήσουν τη νέα φυσική με μετρήσεις υψηλής ακρίβειας που αποκαλύπτουν μικροσκοπικές αποκλίσεις, χρησιμοποιώντας πειράματα τα οποία, σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι αρκετά μικρά για να χωρέσουν στην επιφάνεια ενός γραφείου.
«Η Ασημίνα είναι μία εξαιρετική φυσικός», λέει ο Neil Turok, Διευθυντής του Perimeter Institute. «Οι ιδέες της γεφυρώνουν τη θεωρία και το πείραμα με νέους και δημιουργικούς τρόπους. Πρόκειται για ένα σπάνιο ταλέντο, σήμερα πιο αναγκαίο από ποτέ, σε μία περίοδο που ο τομέας βρίσκεται στο κατώφλι επαναστατικών εξελίξεων. Χάρη στην υποστήριξη από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, η Ασημίνα θα έχει την ευκαιρία να επιδιώξει σημαντικές ανακαλύψεις».

________________

Σάββατο 13 Αυγούστου 2016

Τρεις ελληνικής καταγωγής επιστήμονες αποτελούν μέλη της ερευνητικής κοινοπραξίας MoEDAL που διεξάγεται στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Πυρηνικών Ερευνών (CERN)

Τρεις Έλληνες πρωτοπόροι στη διερεύνηση του διαστηματος



Η πρώτη επιστημονική δημοσίευση του πειράματος MoEDAL που διεξάγεται στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Πυρηνικών Ερευνών (CERN) και αφορά την έρευνα των μαγνητικών μονοπόλων, αποτελεί ένα βήμα προόδου για την ανακάλυψη αυτού του, προς το παρόν, υποθετικού σωματιδίου που αφορά τον μαγνητισμό.
Στο πρώτο στάδιο, όπως έγινε γνωστό, το πείραμα MoEDAL του CERN κατάφερε να μειώσει το εύρος αναζήτησης του μαγνητικού μονοπόλου. Τρεις ελληνικής καταγωγής επιστήμονες του εξωτερικού αποτελούν μέλη της ερευνητικής κοινοπραξίας MoEDAL, που αναζητά το μαγνητικό μονόπολο: οι καθηγητές Νίκος Μαυρόματος και Μαρία Σακελλαριάδου του τμήματος Φυσικής του King's College του Λονδίνου και η Βασιλική Μήτσου του Ινστιτούτου Σωματιδιακής Φυσικής του ισπανικού πανεπιστημίου της Βαλένθια.
Τις τελευταίες δεκαετίες, οι επιστήμονες προσπαθούν μέσω πειραμάτων να βρουν ενδείξεις μαγνητικών μονοπόλων στους επιταχυντές, συμπεριλαμβανομένου και του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) του CERN. Τα θεωρητικά αυτά σωματίδια προβλέφθηκαν αρχικά από τον νομπελίστα φυσικό Πολ Ντιράκ στη δεκαετία του 1930, αλλά ποτέ έως τώρα δεν έχουν παρατηρηθεί.
Όπως στον ηλεκτρισμό υπάρχουν δύο φορτία, ένα θετικό και ένα αρνητικό, στον μαγνητισμό υπάρχουν δύο πόλοι, ο βόρειος και ο νότιος. Ενώ όμως είναι εύκολο να απομονωθεί ένα θετικό ή ένα αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο, κανείς ως τώρα δεν έχει συναντήσει ένα απομονωμένο μαγνητικό φορτίο, δηλαδή ένα μονόπολο.
Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ο μαγνητισμός θα μπορούσε να είναι μια ιδιότητα των στοιχειωδών σωματιδίων. Συνεπώς, όπως τα ηλεκτρόνια μεταφέρουν αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο και τα πρωτόνια μεταφέρουν θετικό φορτίο, έτσι και τα μονόπολα θα μπορούσαν θεωρητικά να έχουν μόνο έναν πόλο βόρειο ή νότιο.
Αν τα μονόπολα πράγματι υπάρχουν, οι φυσικοί εκτιμούν ότι θα πρέπει να έχουν πολύ μεγάλη μάζα. Καθώς ο επιταχυντής του CERN παράγει συγκρούσεις σωματιδίων σε πρωτόγνωρες ενέργειες. Έτσι, οι φυσικοί ελπίζουν να παρατηρήσουν τέτοια σωματίδια. Για παράδειγμα, οι συγκρούσεις πρωτονίων υψηλής ενέργειας θα μπορούσαν να παράγουν ζεύγη μόνο βόρειου και αντίστοιχα μόνο νότιου μονoπόλου.
Το πείραμα MoEDAL (moedal.web.cern.ch) στον LHC έχει σχεδιαστεί ειδικά για να ανιχνεύσει αυτά τα μονόπολα. Αποτελείται από έναν μεγάλο παθητικό ανιχνευτή, που έχει εγκατασταθεί κοντά στο πείραμα LHCb. Ένα παγιδευμένο μονόπολο θα εκδήλωνε την παρουσία του κατά τη σάρωση του ανιχνευτή από ένα μαγνητόμετρο που καταγράφει την ύπαρξη μαγνητικού πεδίου.
Η πρώτη δημοσίευση της ερευνητικής κοινοπραξίας MoEDAL στο περιοδικό φυσικής υψηλών ενεργειών «Journal of High Energy Physics», βασίζεται στην ανάλυση των δεδομένων που συλλέχθηκαν κατά την πρώτη περίοδο λειτουργίας του LHC. Αν και ακόμη δεν υπάρχει καμία ένδειξη για παγιδευμένα μονόπολα, τα αποτελέσματα επέτρεψαν στο πείραμα MoEDAL να θέσει νέα όρια στη μάζα τους, υποθέτοντας έναν πιθανό τρόπο παραγωγής αυτών των υποθετικών σωματιδίων.
Το MoEDAL τώρα εργάζεται ενεργά για την ανάλυση των επόμενων δεδομένων που συλλέχθηκαν από το 2015 και μετά, όταν πλέον ο ανιχνευτής είχε τεθεί σε πλήρη λειτουργία, με ορατή, κατά τους επιστήμονες, την πιθανότητα επαναστατικών ανακαλύψεων στο πεδίο της Φυσικής.
_____________